Drawieński Park Narodowy

Drawieński Park Narodowy został utworzony w 1990 r. na styku trzech województw: zachodniopomorskiego, lubuskiego i wielkopolskiego, gdzie wcześniej istniał rezerwat przyrody „Drawa”. Jest to teren położony u ujścia wód rzeki Płocicznej do Drawy, która łączy DPN z sąsiadującym od północy Pojezierzem Drawskim. W jego granicach znalazły się najcenniejsze siedliska Puszczy Drawskiej, ulokowane pośród wiekowych dąbrów i buczyn. Park zajmuje powierzchnię 114,4 km kw., z czego ochroną ścisłą objęto 569 ha, a niemal 10% jego powierzchni zajmują wody stojące.

Na terenie parku udokumentowano występowanie ok. 900 gatunków roślin, w tym 55 chronionych (m. in. chamedafne północna, lilia złotogłów, storczyki i widłaki). Spośród 484 gatunków zwierząt, których stanowiska stwierdzono w parku, prawie połowa podlega ochronie prawnej. Najliczniejszą grupą są ptaki, reprezentowane przez 170 gatunków, z takimi ornitologicznymi unikatami jak puchacz, orlik krzykliwy i bocian czarny. Spośród ssaków warto wymienić wydrę, będącą symbolem DPN, łosia, żubra i watahę wilków. Ciekawostką jest bytowanie w sercu Puszczy Drawskiej szopa pracza, gościa z Ameryki Północnej, który jest obecnie coraz częściej spotykany na Pomorzu Zachodnim.

W parku istnieje dobrze rozwinięta sieć pieszych i rowerowych szlaków turystycznych, o łącznej długości ponad 170 km. Najważniejszą trasą wodną jest Drawa. Użytkowanie szlaku kajakowego w granicach parku jest dozwolone w okresie od początku lipca do połowy marca (z 3,5-miesięczną przerwą w okresie lęgowym ptaków) i wiąże się z opłatami pobieranymi przy wpłynięciu na teren DPN. Kajakarze i pozostali turyści najczęściej nocują na jednym z sześciu płatnych pól biwakowych.

Parki narodowe są skarbnicą wiedzy o przyrodzie, a jednym z najlepszych sposobów jej poznawania są ścieżki edukacyjne. Na terenie DPN wytyczono sześć takich tras o łącznej długości 29 km, które oznakowano symbolem zielonej choinki na białym tle. Ich przebieg wytyczono w taki sposób, aby uczestnicy marszu na własne oczy przekonali się o unikalnych walorach mijanych krajobrazów, siedlisk i interesujących gatunków, dzięki czemu ekologiczna teoria, znana z barwnych tablic informacyjnych, nabiera również wymiaru praktycznego.

ŚCIEŻKI EDUKACYJNE W DPN

• Drawnik (długość 4 km)
• Barnimie (długość 7 km)
• Międzybór (długość 4 km)
• Głusko (długość 3 km)
• Jezioro Ostrowieckie (długość 7 km)
• Petrografia terenów nad Drawą (długość 4 km)

Decydując się na pobyt w DPN z pewnością można liczyć na mnóstwo pozytywnych doznań. Nie należy jednak zapominać o tym, że jest to teren objęty ochroną prawną, którego zwiedzanie wiąże się z przestrzeganiem pewnych zasad. Ruch pieszy, rowerowy i konny może się odbywać tylko na oznakowanych szlakach, natomiast samochody i inne pojazdy silnikowe mogą korzystać z dróg udostępnionych dla ruchu publicznego. Postój samochodów, biwakowanie i rozpalanie ognisk – są dozwolone wyłącznie w wyznaczonych miejscach, utworzonych z myślą o turystach i wędkarzach. Spośród dwudziestu tutejszych zbiorników wodnych, dla wędkarzy udostępniono jeziora: Ostrowieckie i Sitno, na których połów jest możliwy po uiszczeniu odpowiednich opłat. Płatne jest również fotografowanie w celach komercyjnych (100 zł za każdy dzień zdjęciowy) oraz filmowanie (500 zł dziennie). Oczywiście niedozwolone jest biwakowanie i rozpalanie ognisk poza wyznaczonymi miejscami. Nad przestrzeganiem przepisów czuwa Straż Parku, na bieżąco monitująca jego teren.

Dyrekcja Drawieńskiego Parku Narodowego
ul. Leśników 2, 73-220 Drawno
tel. 95 768 20 51
e-mail: dpn@dpn.pl
www.dpn.pl

Źródło:
Pojezierze Drawskie – turystyka wodna 
informator turystyczny
Wydawnictwo EKO-MAP 2015